Τα χρόνια της υπομονής

Να έρθει η σειρά μου.
Να βρω δουλεια.
Να με πάρεις τηλέφωνο.
Να ανάψει το φανάρι.
Να έρθεις.
Να φύγω.
Να είναι η κατάλληλη στιγμή.
Να αλλάξουν όλα.
Να ζήσω.
Θα ζήσω.

Υπομονετικό γραφικό: http://theresurgence.com/files/2010/11/26/Patience.jpg

Να μπορούσα, λέει...

Να μπορούσα να ονειρευτώ μέχρι τελικής πτώσεως.

Τη ζωή που μου στερούν.

Το δικαίωμα στην επιλογή.

Μια ήρεμη ψυχή.

Την ευτυχία των παιδιών μου.

Μια καρέκλα κάτω απ'την ανθισμένη κερασιά.

Ένα σπουργίτι στο τζάμι μου.

Μια χούφτα χιόνι ολόλευκο.
Το βαθύ πορτοκαλί του ήλιου που μου υπόσχεθηκαν σαν ήμουν παιδί.
Την άνοιξη ζωγραφισμένη με ξυλομπογιές.
Μόνο να μπορούσα.

Φωτογραφία ονείρου: Eduardo Recife "Dream"

"Κούρεμα" Κολωνακιώτικο...

    "Οικονομική αδυναμία, ελέω οικονομικής κρίσης επικαλέστηκε ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος, προκειμένου να ζητήσει μείωση ενοικίου από τον Δήμο Χίου, το ακίνητο του οποίου νοικιάζει εδώ και αρκετά χρόνια, στην περιοχή του Κολωνακίου (...) ζήτησε μείωση 300 ευρώ, με την αιτιολογία ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει πλέον οικονομικά στο μίσθωμα των 1.200 ευρώ, που πλήρωνε μέχρι πρότινος. Τελικά, το διοικητικό συμβούλιο του Νομικού Προσώπου του Δήμου Χίου αποφάσισε να επανεξετάσει το συγκεκριμένο αίτημα, δεδομένου ότι ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαμήνυσε ότι, σε περίπτωση που δεν γίνει αποδεκτή η μείωση, τότε θα αποχωρήσει από το διαμέρισμα."

   Τι λέτε παιδιά μου; Αν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ο κ.Στεφανόπουλος τι να πει ο λαουτζίκος;  Ο λαουτζίκος που να σημειώσω πως ουδεμία σχέση έχει με το Κολωνάκι (κάθε πόλης). Ο λαουτζίκος που σε καμία περίπτωση δεν είχε/έχει τις αποδοχές του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο λαουτζίκος που κυριολεκτικά πνίγεται και δε βρίσκει σανίδα. 

   Ασκείτε και βέτο βλέπω, σεβαστέ γέροντα. Ή κούρεμα ή φεύγα. Θα πρέπει να ζορίζεστε άσχημα οικονομικώς! Ξανασκεφτείτε την παραμονή σας στην περιοχή! Και πάρτε προσφορές για άλλες!

   Πάντως εγώ στη θέση σας δεν θα το δεχόμουν! Μα μόνο 900 χαρτάκια ενοίκιο στο Κολωνάκι; Ξεπεσμός!

Δουλευόμαστε νιώθω...

Φωτογραφία κουρέματος: http://www.123rf.com

Πηγή πληροφοριών: Πρώτο Θέμα

Για φαντάσου, λέει...

   Πήγα στο σούπερ μάρκετ το πρωί για μερικά βασικά πραγματάκια που μου έλειπαν απ'το σπίτι. Καθώς απομακρυνομουν απ'το ταμείο παρατήρησα εκείνα τα καλάθια που όλοι μαζί 'Μπορούμε' - δεν ήταν εκεί στην προηγούμενη επίσκεψή μου. "Επιτέλους" σκέφτηκα κι έβγαλα το ένα πακέτο αλεύρι απ'την πλαστική τσάντα. "Έχουμε κι εμείς 'Μπορούμε'!"

   Το άφησα μέσα στα καλάθια και αφού βαριόμουν να αντικαταστήσω το πακέτο το αλεύρι - πιο πολύ την ταμία που επίσης βαριόταν να κουνήσει τα χέρια της σκεφτόμουν - τράβηξα για το σπίτι.
    

   Καθώς έκανα έναν καφέ σκέφτηκα πως ήταν πολύ λίγο το ένα πακέτο αλεύρι που άφησα κι αμέσως υποσχέθηκα στον εαυτό μου να αφήνω κάτι παραπάνω τις επόμενες φορές για όσο τα οικονομικά μου το επιτρέπουν. Ένιωσα λίγο καλύτερα. Κι αμέσως -παραδειγματιζόμενη από γεγονότα του παρελθόντος- σκέφτηκα: "Για φαντάσου, λέει, ό,τι αφήνουμε εμείς  να τα εκμεταλλεύονται άτομα που δεν τα έχουν πραγματική ανάγκη και μόνο ψίχουλα να φτάνουν εκεί που πρέπει!Ε ρε τι θα γίνει αν μαθευτεί κάτι τέτοιο..."

   Προσπάθησα να αποφύγω να σκέφτομαι κάπως έτσι και να παραμείνω ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος, μα για λίγο μου έσερνε τη σκέψη σα ψοφίμι μια μνήμη που ξύπνησε: δε θα ξεχάσω ποτέ πως σε μια απ'τις δουλειές μου, οι δωρεές σε είδη ή σε τρόφιμα που γινόταν (από καλοπροαίρετους σαν εμένα) σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη ομάδα ανθρώπων περνούσε πρώτα από τα χέρια (και τις τσάντες) του μεγαλύτερου ποσοστού του προσωπικού. Πράξη που ποτέ δεν ήξερα πως να χαρακτηρίσω. Πράξη που όταν προσπάθησα να επικρίνω και να τους επαναφέρω σε τάξη, απλά με έκανε το μαύρο πρόβατο και δεν διόρθωσε τίποτα απολύτως. Όχι πως ενοχλήθηκα κιόλας για τον χαρακτηρισμό. Μια ζωή αυτό ήμουν άλλωστε. Και μια ζωή το διασκέδαζα αυτό. Για τη μη διόρθωση όμως, ενοχλήθηκα.

   Απεύχομαι να γίνει έστω και στο ελάχιστο γεγονός η σκέψη της εξαπάτησης/εκμετάλλευσης που έκανα. Δεν είμαι σίγουρα απ'τους ανθρώπους που τα βάζουν όλα σ'ένα τσουβάλι. Αλλά είμαι απ'τους ανθρώπους, που δυστυχώς ή ευτυχώς - δεν ξέρω πια,  παρατηρούν προσεκτικά τους γύρω τους.

Φωτογραφία σκέψης: thinksweforget.blogspot.com

Πλάκα κάνεις κοπελιά...

   Έτυχε να ακούσω μια συζήτηση μεταξύ δύο νεαρών κυριών, πάνω κάτω στα 30.
   - Δύσκολα τα βγάζουμε πέρα. Έχω να κατέβω στα μαγαζιά και να ψωνίσω για μένα από το καλοκαίρι. Δεν αντέχω έτσι.

   Σκέφτηκα.
   - Δύσκολα τα βγάζουμε πέρα. Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταια φορά που κατέβηκα στα μαγαζιά για να ψωνίσω για μένα. Άντεξα έτσι.

   Άχ ελληνίδα μου καλομαθημένη. Ή κακομαθημένη. Πάνε τα σόπινγκ θέραπι μάτια μου. Βρες εναλλακτικούς τρόπους εκτόνωσης...

Φωτογραφία άρθρου: http://now24.gr/wp-content/uploads/2012/02/8umos.jpg

Ένα μαύρο κουβάρι στο δέντρο

   Βροχερή μέρα και σήμερα. Επέλεξα να περπατήσω, όχι τόσο για να κάνω οικονομία όσο για να ξεφύγει το μυαλό μου και να γεμίσει νέες και παλιές εικόνες. Δε φοβάμαι τη βροχή, αντιθέτως, συνήθως ξεχνώ σκόπιμα την ομπρέλα μου.

   Περπατώντας, λοιπόν, στους βρεγμένους δρόμους, την είδα να κάθεται κουκουβισμένη* μπροστά από ένα δέντρο, θαρρώ μια μουριά γυμνή, να ζητιανεύει με κλαψουριστή φωνή.  Φορούσε ολόμαυρα ρούχα - μα τι παράξενο, όχι τα μαύρα λερωμένα ρούχα των συνηθισμένων ζητιάνων αλλά καθαρά, πεντακάθαρα μαύρα ρούχα. Μέχρι και τα παπούτσια της καθαρά ήταν. Το κεφάλι της ήταν σκυμμένο και καλυμμένο με ένα μαύρο μαντήλι κι η φωνή της καθαρή. Τόσο καθαρή που άρχισαν να με κυριεύουν οι αμφιβολίες. Πέρασα από δίπλα της με τα μάτια στραμμένα πάνω της να την εξετάζουν σχολαστικά και περίεργα - μα αυτό κρατάει μια στιγμή, όσο και τα βήματα που χρειάζονται για να την προσπεράσουν.

   Είναι ελάχιστες οι φορές που όταν προσπεράσω κάτι ή κάποιον στρέφω πίσω το κεφάλι για μια δεύτερη ματιά και σήμερα το έστρεψα. Τόση εντύπωση μου έκανε ένα μαύρο κουβάρι από ρούχα.

   Στην επιστροφή δεν άλλαξα δρόμο, ξαναπέρασα από το ίδιο σημείο. Κι εκεί, μπροστά στη γυμνή μουριά, κουκουβισμένο στην ίδια θέση ήταν ακόμη το μαύρο κουβάρι να ζητιανεύει με κλαψουριστή μα καθαρή φωνή. Μου'ρθε μια στιγμή να σκύψω και να της σηκώσω το κεφάλι, να δω τα μάτια της και να κρίνω πόσο αληθινή ή ψεύτικη είναι. Να δω άμα θα τα χάσει ή άμα θα ντραπεί. Άμα θα φοβηθεί ή αμα θα μου βάλει τις φωνές με θράσος. Μα δεν το'κανα.

   Για δεύτερη φορά την προσπέρασα και τράβηξα κατά την βρεγμένη ανηφόρα. Σ'ολο το δρόμο ένα μαύρο κουβάρι ήταν στο μυαλό μου με τους δυό εαυτούς μου να το επεξεργάζονται και να συγκρούονται. Να'ναι τάχα μου πραγματική αυτή η εικόνα ή να'ναι αλλη μια απατεώνισσα που εκλιπαρεί με θυμό να στερηθώ εγώ για να έχει αυτή; Κι αν είναι αληθινή τι μαρτυρούν τα χαρακτηριστικά της; Ποια ήταν πριν; Πως έζησε και γιατί κατάντησε έτσι; Θα μπορούσα να είμαι στη θέση της. Μια κίνηση είναι μόνο: να ψάξω για ψιλά στις τσέπες μου.

   Μα αν είναι ψεύτικη; Μα αν παίζει με τις εικόνες που σχηματίζονται στο μυαλό μου; Αν παίζει με την ευαισθησία μου; Αν ζητιανεύει χωρίς να το αξίζει μερίδιο απ'το πορτοφόλι μου; Να κόψω από εμένα για να της δώσω εκείνης; Εκείνης με τα καθαρά ρούχα και την καθαρή φωνή; Εκείνης που τα χρόνια της δε συμβαδίζουν με την πολύωρη στάση του σώματός της; Ποιά χρόνια της; Μήπως είδα το πρόσωπό της; Τι γίνεται; Τι δε μου πάει καλα; Πόσο φοβάμαι την εξαπάτηση; Και γιατί τη φοβάμαι; Τι φοβάμαι τελικά; Αρνούμαι την εικόνα της από φόβο μη βρεθώ στη θέση της;

   Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να πω. Μπερδεύομαι, γίνομαι κι εγώ ένα άλλο κουβάρι. Προς το παρόν χρωματιστό. Αύριο δεν ξέρω.

*κουκουβίζω: κάθομαι με τα πόδια λυγισμένα, όπως τον τύπο στο Birdy -  http://www.avoir-alire.com/IMG/jpg/birdy-1984-07-g.jpg

Φωτογραφία άρθρου: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiQ4ZBSdHSt3edE-Uvr7jGTuV9zYXZIPxnRjanOlKN62ZnABBMd_76__M9h7hs_JEaeyVt7AY6nbP_GXXIlQwBm8kQKFcBEpaQoDBANPZlaCUsUWBeMsFBpu0xU8wx3qA53drS-Xc17wK3/s1600/ZITIANOS.JPG

Σαν αρχή...

   Της σύμβασης κι εγώ. Εκείνης της σύμβασης που πιο πολύ άγχος σου δίνει παρά ηρεμία. Εκείνης που μετρά αντίστροφα, σαν κλεψύδρα που ρίχνει από ύψος όνειρα, ελπίδες, ζωή και την ανάγκη να πας λίγο παραπέρα. Εκείνης που τελειώνει πριν καταλάβεις πως άρχισε. Εκείνης που όλο περιμένεις ν'ανανεωθεί μα -σχεδόν- ποτέ δεν συμβαίνει. Εκείνης που μοιάζει με δελτίο κατοχικό. Το'χεις στα χέρια σου; Τρως. Δεν το'χεις; Και τι τους νοιάζει...

   Έληξε. Τέλος. Και τώρα τι; Τίποτα. Ένα μεγάλο τίποτα. Κάτι ψίχουλα από τα δουλεμένα στα χέρια μου, τα υπόλοιπα τα περιμένω και αν. Για ταμείο ανεργίας ούτε λόγος. Η σύμβαση απαιτούσε ασφάλιση στο ΤΕΒΕ. Συγνώμη, το πρώην ΤΕΒΕ. Συνεπώς δεν έχω να περιμένω βοήθημα. Το μόνο βοήθημα είναι η αισιοδοξία μου και η καλή μου διάθεση που τελευταία μισοκρύβεται μέσα σε κάτι μαυρίλες.

   Δε θέλω να σε σκοτίσω μωρέ. Θέλω μόνο να πω. Όποτε έχω να πω δηλαδή. Γιατί ώρες - ώρες δε βγαίνει τίποτα. Γαντζώνεται πεισματικά στο μυαλουδάκι μου και δε θέλει να γίνει λέξη. Δε βαριέσαι, νάζια κάνει κι η σκέψη.

  

   Εδώ θα είμαι εγώ. Σ'αυτό το κομμάτι του ιστού της αράχνης. Δειλά -δειλά ξεκινώ. Κάτσε στον καναπέ σου κι ας κάνουμε μονόλογο ή διάλογο.

  

   Καληνύχτα. Η ζωή συνεχίζεται.