Πήγα στο σούπερ μάρκετ το πρωί για μερικά βασικά πραγματάκια που μου έλειπαν απ'το σπίτι. Καθώς απομακρυνομουν απ'το ταμείο παρατήρησα εκείνα τα καλάθια που όλοι μαζί 'Μπορούμε' - δεν ήταν εκεί στην προηγούμενη επίσκεψή μου. "Επιτέλους" σκέφτηκα κι έβγαλα το ένα πακέτο αλεύρι απ'την πλαστική τσάντα. "Έχουμε κι εμείς 'Μπορούμε'!"
Το άφησα μέσα στα καλάθια και αφού βαριόμουν να αντικαταστήσω το πακέτο το αλεύρι - πιο πολύ την ταμία που επίσης βαριόταν να κουνήσει τα χέρια της σκεφτόμουν - τράβηξα για το σπίτι.
Καθώς έκανα έναν καφέ σκέφτηκα πως ήταν πολύ λίγο το ένα πακέτο αλεύρι που άφησα κι αμέσως υποσχέθηκα στον εαυτό μου να αφήνω κάτι παραπάνω τις επόμενες φορές για όσο τα οικονομικά μου το επιτρέπουν. Ένιωσα λίγο καλύτερα. Κι αμέσως -παραδειγματιζόμενη από γεγονότα του παρελθόντος- σκέφτηκα: "Για φαντάσου, λέει, ό,τι αφήνουμε εμείς να τα εκμεταλλεύονται άτομα που δεν τα έχουν πραγματική ανάγκη και μόνο ψίχουλα να φτάνουν εκεί που πρέπει!Ε ρε τι θα γίνει αν μαθευτεί κάτι τέτοιο..."
Προσπάθησα να αποφύγω να σκέφτομαι κάπως έτσι και να παραμείνω ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος, μα για λίγο μου έσερνε τη σκέψη σα ψοφίμι μια μνήμη που ξύπνησε: δε θα ξεχάσω ποτέ πως σε μια απ'τις δουλειές μου, οι δωρεές σε είδη ή σε τρόφιμα που γινόταν (από καλοπροαίρετους σαν εμένα) σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη ομάδα ανθρώπων περνούσε πρώτα από τα χέρια (και τις τσάντες) του μεγαλύτερου ποσοστού του προσωπικού. Πράξη που ποτέ δεν ήξερα πως να χαρακτηρίσω. Πράξη που όταν προσπάθησα να επικρίνω και να τους επαναφέρω σε τάξη, απλά με έκανε το μαύρο πρόβατο και δεν διόρθωσε τίποτα απολύτως. Όχι πως ενοχλήθηκα κιόλας για τον χαρακτηρισμό. Μια ζωή αυτό ήμουν άλλωστε. Και μια ζωή το διασκέδαζα αυτό. Για τη μη διόρθωση όμως, ενοχλήθηκα.
Προσπάθησα να αποφύγω να σκέφτομαι κάπως έτσι και να παραμείνω ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος, μα για λίγο μου έσερνε τη σκέψη σα ψοφίμι μια μνήμη που ξύπνησε: δε θα ξεχάσω ποτέ πως σε μια απ'τις δουλειές μου, οι δωρεές σε είδη ή σε τρόφιμα που γινόταν (από καλοπροαίρετους σαν εμένα) σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη ομάδα ανθρώπων περνούσε πρώτα από τα χέρια (και τις τσάντες) του μεγαλύτερου ποσοστού του προσωπικού. Πράξη που ποτέ δεν ήξερα πως να χαρακτηρίσω. Πράξη που όταν προσπάθησα να επικρίνω και να τους επαναφέρω σε τάξη, απλά με έκανε το μαύρο πρόβατο και δεν διόρθωσε τίποτα απολύτως. Όχι πως ενοχλήθηκα κιόλας για τον χαρακτηρισμό. Μια ζωή αυτό ήμουν άλλωστε. Και μια ζωή το διασκέδαζα αυτό. Για τη μη διόρθωση όμως, ενοχλήθηκα.
Απεύχομαι να γίνει έστω και στο ελάχιστο γεγονός η σκέψη της εξαπάτησης/εκμετάλλευσης που έκανα. Δεν είμαι σίγουρα απ'τους ανθρώπους που τα βάζουν όλα σ'ένα τσουβάλι. Αλλά είμαι απ'τους ανθρώπους, που δυστυχώς ή ευτυχώς - δεν ξέρω πια, παρατηρούν προσεκτικά τους γύρω τους.
Φωτογραφία σκέψης: thinksweforget.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου