Τα χρόνια της υπομονής

Να έρθει η σειρά μου.
Να βρω δουλεια.
Να με πάρεις τηλέφωνο.
Να ανάψει το φανάρι.
Να έρθεις.
Να φύγω.
Να είναι η κατάλληλη στιγμή.
Να αλλάξουν όλα.
Να ζήσω.
Θα ζήσω.

Υπομονετικό γραφικό: http://theresurgence.com/files/2010/11/26/Patience.jpg

Να μπορούσα, λέει...

Να μπορούσα να ονειρευτώ μέχρι τελικής πτώσεως.

Τη ζωή που μου στερούν.

Το δικαίωμα στην επιλογή.

Μια ήρεμη ψυχή.

Την ευτυχία των παιδιών μου.

Μια καρέκλα κάτω απ'την ανθισμένη κερασιά.

Ένα σπουργίτι στο τζάμι μου.

Μια χούφτα χιόνι ολόλευκο.
Το βαθύ πορτοκαλί του ήλιου που μου υπόσχεθηκαν σαν ήμουν παιδί.
Την άνοιξη ζωγραφισμένη με ξυλομπογιές.
Μόνο να μπορούσα.

Φωτογραφία ονείρου: Eduardo Recife "Dream"

"Κούρεμα" Κολωνακιώτικο...

    "Οικονομική αδυναμία, ελέω οικονομικής κρίσης επικαλέστηκε ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος, προκειμένου να ζητήσει μείωση ενοικίου από τον Δήμο Χίου, το ακίνητο του οποίου νοικιάζει εδώ και αρκετά χρόνια, στην περιοχή του Κολωνακίου (...) ζήτησε μείωση 300 ευρώ, με την αιτιολογία ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει πλέον οικονομικά στο μίσθωμα των 1.200 ευρώ, που πλήρωνε μέχρι πρότινος. Τελικά, το διοικητικό συμβούλιο του Νομικού Προσώπου του Δήμου Χίου αποφάσισε να επανεξετάσει το συγκεκριμένο αίτημα, δεδομένου ότι ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαμήνυσε ότι, σε περίπτωση που δεν γίνει αποδεκτή η μείωση, τότε θα αποχωρήσει από το διαμέρισμα."

   Τι λέτε παιδιά μου; Αν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ο κ.Στεφανόπουλος τι να πει ο λαουτζίκος;  Ο λαουτζίκος που να σημειώσω πως ουδεμία σχέση έχει με το Κολωνάκι (κάθε πόλης). Ο λαουτζίκος που σε καμία περίπτωση δεν είχε/έχει τις αποδοχές του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο λαουτζίκος που κυριολεκτικά πνίγεται και δε βρίσκει σανίδα. 

   Ασκείτε και βέτο βλέπω, σεβαστέ γέροντα. Ή κούρεμα ή φεύγα. Θα πρέπει να ζορίζεστε άσχημα οικονομικώς! Ξανασκεφτείτε την παραμονή σας στην περιοχή! Και πάρτε προσφορές για άλλες!

   Πάντως εγώ στη θέση σας δεν θα το δεχόμουν! Μα μόνο 900 χαρτάκια ενοίκιο στο Κολωνάκι; Ξεπεσμός!

Δουλευόμαστε νιώθω...

Φωτογραφία κουρέματος: http://www.123rf.com

Πηγή πληροφοριών: Πρώτο Θέμα

Για φαντάσου, λέει...

   Πήγα στο σούπερ μάρκετ το πρωί για μερικά βασικά πραγματάκια που μου έλειπαν απ'το σπίτι. Καθώς απομακρυνομουν απ'το ταμείο παρατήρησα εκείνα τα καλάθια που όλοι μαζί 'Μπορούμε' - δεν ήταν εκεί στην προηγούμενη επίσκεψή μου. "Επιτέλους" σκέφτηκα κι έβγαλα το ένα πακέτο αλεύρι απ'την πλαστική τσάντα. "Έχουμε κι εμείς 'Μπορούμε'!"

   Το άφησα μέσα στα καλάθια και αφού βαριόμουν να αντικαταστήσω το πακέτο το αλεύρι - πιο πολύ την ταμία που επίσης βαριόταν να κουνήσει τα χέρια της σκεφτόμουν - τράβηξα για το σπίτι.
    

   Καθώς έκανα έναν καφέ σκέφτηκα πως ήταν πολύ λίγο το ένα πακέτο αλεύρι που άφησα κι αμέσως υποσχέθηκα στον εαυτό μου να αφήνω κάτι παραπάνω τις επόμενες φορές για όσο τα οικονομικά μου το επιτρέπουν. Ένιωσα λίγο καλύτερα. Κι αμέσως -παραδειγματιζόμενη από γεγονότα του παρελθόντος- σκέφτηκα: "Για φαντάσου, λέει, ό,τι αφήνουμε εμείς  να τα εκμεταλλεύονται άτομα που δεν τα έχουν πραγματική ανάγκη και μόνο ψίχουλα να φτάνουν εκεί που πρέπει!Ε ρε τι θα γίνει αν μαθευτεί κάτι τέτοιο..."

   Προσπάθησα να αποφύγω να σκέφτομαι κάπως έτσι και να παραμείνω ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος, μα για λίγο μου έσερνε τη σκέψη σα ψοφίμι μια μνήμη που ξύπνησε: δε θα ξεχάσω ποτέ πως σε μια απ'τις δουλειές μου, οι δωρεές σε είδη ή σε τρόφιμα που γινόταν (από καλοπροαίρετους σαν εμένα) σε μια εξαιρετικά ευαίσθητη ομάδα ανθρώπων περνούσε πρώτα από τα χέρια (και τις τσάντες) του μεγαλύτερου ποσοστού του προσωπικού. Πράξη που ποτέ δεν ήξερα πως να χαρακτηρίσω. Πράξη που όταν προσπάθησα να επικρίνω και να τους επαναφέρω σε τάξη, απλά με έκανε το μαύρο πρόβατο και δεν διόρθωσε τίποτα απολύτως. Όχι πως ενοχλήθηκα κιόλας για τον χαρακτηρισμό. Μια ζωή αυτό ήμουν άλλωστε. Και μια ζωή το διασκέδαζα αυτό. Για τη μη διόρθωση όμως, ενοχλήθηκα.

   Απεύχομαι να γίνει έστω και στο ελάχιστο γεγονός η σκέψη της εξαπάτησης/εκμετάλλευσης που έκανα. Δεν είμαι σίγουρα απ'τους ανθρώπους που τα βάζουν όλα σ'ένα τσουβάλι. Αλλά είμαι απ'τους ανθρώπους, που δυστυχώς ή ευτυχώς - δεν ξέρω πια,  παρατηρούν προσεκτικά τους γύρω τους.

Φωτογραφία σκέψης: thinksweforget.blogspot.com