Της σύμβασης κι εγώ. Εκείνης της σύμβασης που πιο πολύ άγχος σου δίνει παρά ηρεμία. Εκείνης που μετρά αντίστροφα, σαν κλεψύδρα που ρίχνει από ύψος όνειρα, ελπίδες, ζωή και την ανάγκη να πας λίγο παραπέρα. Εκείνης που τελειώνει πριν καταλάβεις πως άρχισε. Εκείνης που όλο περιμένεις ν'ανανεωθεί μα -σχεδόν- ποτέ δεν συμβαίνει. Εκείνης που μοιάζει με δελτίο κατοχικό. Το'χεις στα χέρια σου; Τρως. Δεν το'χεις; Και τι τους νοιάζει...
Έληξε. Τέλος. Και τώρα τι; Τίποτα. Ένα μεγάλο τίποτα. Κάτι ψίχουλα από τα δουλεμένα στα χέρια μου, τα υπόλοιπα τα περιμένω και αν. Για ταμείο ανεργίας ούτε λόγος. Η σύμβαση απαιτούσε ασφάλιση στο ΤΕΒΕ. Συγνώμη, το πρώην ΤΕΒΕ. Συνεπώς δεν έχω να περιμένω βοήθημα. Το μόνο βοήθημα είναι η αισιοδοξία μου και η καλή μου διάθεση που τελευταία μισοκρύβεται μέσα σε κάτι μαυρίλες.
Δε θέλω να σε σκοτίσω μωρέ. Θέλω μόνο να πω. Όποτε έχω να πω δηλαδή. Γιατί ώρες - ώρες δε βγαίνει τίποτα. Γαντζώνεται πεισματικά στο μυαλουδάκι μου και δε θέλει να γίνει λέξη. Δε βαριέσαι, νάζια κάνει κι η σκέψη.
Εδώ θα είμαι εγώ. Σ'αυτό το κομμάτι του ιστού της αράχνης. Δειλά -δειλά ξεκινώ. Κάτσε στον καναπέ σου κι ας κάνουμε μονόλογο ή διάλογο.
Καληνύχτα. Η ζωή συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου